در دام کلاهبرداران نیفتید؛ ۵ راه شناسایی طرح های پانزی ارزهای دیجیتال
طرح‌های پانزی یا کلاهبرداری بلای جان بلاکچین و ارزهای دیجیتال هستند. میزان فعالیت این پروژه‌های از سال 2016 افزایش یافته و باید قادر به شناسایی این طرح‌های پانزی ارز دیجیتال باشید. این برنامه‌های پانزی به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند تا سرمایه‌گذاران را فریب داده و از آنها سوءاستفاده کنند. امروز قصد داریم به بررسی راههای مختلف برای کشف پروژه‌های کلاهبرداری ارز دیجیتال بپردازیم. با ما در مقاله‌ی «5 راه شناسایی طرح های پانزی» همراه باشید.
طرح پانزی چیست؟
عبارت «طرح پانزی یا Ponzi scheme» اولین بار در سال 1920 ایجاد شد. در آن زمان کلاهبرداری به نام چارلز پانزی یک برنامه با بازده بالا برای سرمایه‌گذاری ایجاد کرد که این برنامه از کوپن‌های پستی برای دستیابی به درآمد چشمگیر استفاده می‌کرد. وی به سرمایه‌گذاران قول دام نقدینگی چیست؟ داده بود که سرمایه‌ی آنها طی 45 روز 50 درصد رشد یا طی 90 روز 100 درصد رشد داشته باشد. وی پول اولین سرمایه‌گذاران را با استفاده از پول سرمایه‌گذارهای بعدی پرداخت کرد و این چرخه تا مدت‌ها ادامه داشت. در نهایت پانزی بیش از 20 میلیون دلار سرمایه‌ی مردم را به سرقت برد.
طرح‌های پانزی برای ادامه فعالیت خود به جریان ثابت نقدینگی نیاز دارند
چارلز پانزی مخترع طرح‌های این چنینی نیست اما وی اولین کسی بود که توانست سرقتی به این حجم را انجام دهد. به همین دلیل این طرح‌ها به نام وی نام‌گذاری شدند.
به‌طور خلاصه، طرح پانزی یک برنامه‌ی سرمایه‌گذاری جعلی است که وعده‌ی سودهای نجومی به کاربران می‌دهد. در واقع طی این برنامه‌ها، سودِ اولین سرمایه‌گذاران با پول سرمایه‌گذارهای بعدی پرداخت میشود.
طرح‌های پانزی برای ادامه‌ی روند خود وابستگی زیادی به جریان ثابت نقدینگی و سرمایه دارند. معمولا طرح‌های دام نقدینگی چیست؟ پانزی با کاهش سرمایه‌گذاران یا تصمیم آنها نسبت به برداشت پول زیاد به پایان فعالیت خود نزدیک می‌شوند.
پروژه‌های پانزی معمولا از ماهیت غیرمتمرکز فناوری بلاکچین سواستفاده کرده تا تراکنش‌های خود را به‌طور ناشناس انجام دهند. بدین صورت پلیس و دیگر نهادها قادر به ردیابی آنها نخواهند بود.
چگونه پروژه‌های پانزی را تشخیص بدهیم؟
پس از پاسخ به سوال طرح پانزی چیست، حال به بررسی راههای شناخت آنها می‌پردازیم. همزمان با رشد محبوبیت و پذیرش ارزهای دیجیتال، طرح‌های پانزی بیشتری متولد می‌شوند. در ادامه به بررسی برخی از ویژگی‌های این طرح‌های پانزی ارز دیجیتال می‌پردازیم.
یک؛ وعده‌ی سود وحشتناک
بسیاری از طرح‌های پانزی وعده‌ی سود سنگین با ریسک پایین به سرمایه‌گذاران می‌دهند. چنین موضوعی با اصول سرمایه‌گذاری در دنیای واقعی همخوانی ندارد. در واقع «ریسک» یکی از اولین الفبای دنیای سرمایه‌گذاری است.
یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های طرح‌های پانزی وعده‌ی سود سنگین به کاربران است
سرمایه‌گذاری در دام نقدینگی چیست؟ بازار ارزهای دیجیتال نیز معمولا ریسک بیشتری نسبت به دیگر بازارها داشته و چنین ادعایی در این بازار بی‌اساس است. معمولا سرمایه‌گذاران سودی از این برنامه‌ها دریافت نمی‌کنند.
خلیلویا بیگ بنیان‌گذار و مدیرعامل KoinBasket در این خصوص گفت:
مهم‌ترین موردی که درخصوص پروژه‌ها اهمیت دارد میزان شفافیت آنهاست. بهتر است سوابق تیم توسعه‌دهنده‌ی پروژه و میزان تعهد آنها را بررسی کنید.
دو؛ ثبت نشدن در نهادهای نظارتی
یکی‌دیگر از مهم‌ترین نکاتی که قبل از سرمایه‌گذاری باید در نظر بگیرید این است که آیا پروژه‌ی موردنظر شما در سازمان‌های نظارتی همچون سازمان بورس و اوراق بهادار آمریکا دام نقدینگی چیست؟ ثبت شده است یا خیر. شرکت‌های رمزنگاری باید جزئیات مدل درآمدی خود را به مقامات نظاراتی ارائه کنند و طرح‌های پانزی از چنین کاری وحشت دارند. بدین صورت بهتر است از سرمایه‌گذاری روی پروژه‌هایی که در نهادهای نظارتی ثبت نشده‌اند خودداری کنید.
برخی حوزه‌های قضایی همچون اتحادیه اروپا، مقررات دقیقی برای ارزهای دیجیتال تصویب کرده و به‌خوبی از سرمایه‌گذاران در برابر طرح‌های پانزی و کلاهبرداری محافظت می‌کنند. بر اساس پیشنهاد اخیر شورای اروپا، پروژه‌های رمزنگاری برای هرگونه فعالیت در خاک قاره‌ی اروپا باید مجوز دریافت کنند و بدین صورت می‌توانید پروژه‌هایی که کلاهبرداری نیستند را شناسایی کنید.
سه؛ استفاده از استراتژی‌های سرمایه‌گذاری پیچیده
سومین مورد از 5 راه شناسایی طرح های پانزی، استفاده از استراتژی‌های پیچیده است. طرح‌های پانزی معمولا سرشار از استراتژی‌های معاملاتی پیچیده هستند. آنها مدعی هستند که با این استراتژی‌های پیچیده به بازدهی بالا با ریسک پایین دست پیدا می‌کنند. در واقع هدف آنها جلوگیری از بررسی دقیق استراتژی از سوی سرمایه‌گذاران است.
به‌عنوان‌مثال طرح پانزی Bitconnect از چنین تاکتیکی برای فریب سرمایه‌گذاران استفاده می‌کرد. این پروژه در سال 2016 رونمایی شد و وعده‌ی سود ماهانه‌ی 120 درصدی به کاربران می‌داد. اپراتورهای این پروژه سرمایه‌گذاران را تشویق می‌کردند تا توکن BCC را خریداری کرده و آنرا در پلتفرم آنها استیک کنند تا بدین صورت نرم‌افزار وام‌دهی پیچیده‌ی آنها، توکن را معامله کند.
ویتالیک بوترین بنیان‌گذار اتریوم در آن زمان نسبت به پانزی بودن این پروژه هشدار داد و سپس مقامات ایالات‌متحده و بریتانیا آنرا به‌عنوان یک طرح پانزی شناسایی کردند. در نهایت این طرح در سال 2018 به پایان فعالیت خود رسید و میلیاردها دلار از سرمایه‌ی کاربران از دست رفت.
چهار؛ سطح تمرکز بالا
طرح‌های پانزی معمولا روی پلتفرم‌های متمرکز اجرا می‌شوند. یکی از آنها طرح پانزی وان کوین بود. این طرح هرمی طی سال‌های 2014 الی 2019 فعالیت کرد و 5 میلیارد دلار از سرمایه‌ی کاربران را به سرقت برد. این پروژه به سرورهای داخلی خود متکی بود و اصلا سیستم بلاکچینی در کار نبود. بدین صورت وان کوین فقط در صرافی وان کوین معامله می‌شد. توکن‌های آنها تنها با پول نقد معامله می‌شدند و هرگونه انتقال وجهی با استفاده از کابل صورت می‌گرفت.
معمولا طرح‌های پانزی از سطح تمرکز بالایی برخوردار هستند
همچنین صرافی وان کوین دارای محدودیت‌های برداشت روزانه بود. در واقع با اینکار از برداشت انبوه سرمایه از سوی سرمایه‌گذاران جلوگیری می‌شد.
در نهایت در سال 2019 برخی از اعضای کلیدی طرح پانزی وان کوین دستگیر شدند و عمر این پروژه به پایان رسید. با این حال روجا ایگناتوا بنیان‌گذار صرافی OneCoin هنوز آزاد است.
پنج؛ بازاریابی چند سطحی (هرمی)
یکی دیگر از مهم‌ترین شاخصه‌های طرح‌های پانزی بازاریابی چند سطحی است. جانی لیو مدیرعامل صرافی کوکوین در این خصوص گفت:
طرح‌های درآمد پیچیده همچون بازاریابی سطح، برنامه‌های ریفرال و … همگی نشانه‌هایی از طرح‌های پانزی هستند. در این طرح‌ها سطوح پایین‌تر، لایه‌های بالایی را تغذیه می‌کنند.
بازاریابی چندسطحی یک تکنیک بازاریابی بحث‌برانگیز است. این طرح شرکت‌کنندگان را ملزم ساخته تا با جذب کردن دیگران، درآمد کسب کنند. در واقع در این طرح‌ها، کمیسیون‌های به‌دست آمده توسط افراد جدید با افراد سطح بالاتر به اشتراک گذاشته می‌شوند.
به‌عنوان مثال طرح GainBitcoin یکی از این پروژه‌ها بود. این طرح هرمی از سوی آمیت بهاردواج راه‌اندازی شده بود و هفت عضو اصلی داشت. این هفت عضو وظیفه‌ی جذب سرمایه‌گذار در هند و دیگر قاره‌های جهان را برعهده داشتند.
GainBitcoin تضمین کرده بود تا به مدت 18 ماه و ماهانه 10 درصد سود برای سرمایه‌گذاران به ارمغان بیاورد. بنا به گفته‌های منابع مختلف، این پروژه 385 الی 600 هزار واحد بیت کوین از سوی سرمایه‌گذاران جمع‌آوری کرد.
طرح پانزی در ایران
همزمان با رشد محبوبیت ارزهای دیجیتال در ایران، طرح‌های پانزی ارز دیجیتال نیز در ایران متولد شدند. دوتا از تازه‌ترین پروژه‌های این‌چنینی، طرح تیمون یا Tmon55 و طرح پانزی qoojpn بودند. این طرح کلاهبرداری پانزی به کاربران وعده‌ی سود زیاد داده بود و با استفاده از کد ارجاع و بازاریابی چندسطحی سرمایه‌ی کاربران را به سرقت می‌برد.
سخن پایانی
طرح‌های پانزی قدمت بالایی دارند و هیچ‌گاه به‌طور کامل از بین نخواهند رفت. با رشد قانون‌گذاری و افزایش آگاهی کاربران، سرمایه‌ی کمتری از دست خواهد رفت. بهتر است دام نقدینگی چیست؟ موارد بالا را قبل از سرمایه‌گذاری در نظر بگیرید و با دوستان خود به اشتراک بگذارید تا آنها هم مطلع شوند.
نظر شما همراهان توکن باز نسبت به طرح‌های پانزی جیست؟ آیا تجربه‌ی سرمایه‌گذاری روی آنها را دارید؟ لطفا تجربه‌ی خود را با ما و دیگر کاربران به اشتراک بگذارید. از اینکه تا پایان مقاله‌ی «5 راه شناسایی طرح های پانزی» همراه ما بودید صمیمانه سپاسگزاریم.
تفاوت بین سیاست پولی با مالی چیست؟
تفاوت سیاست پولی با مالی: سیاست پولی شامل تغییر نرخ بهره و تأثیرگذاری بر عرضه پول است. سیاست مالی دولت شامل تغییر نرخ مالیات و میزان هزینه‌های دولت جهت تأثیرگذاری بر تقاضای کل در اقتصاد است. آنها هر دو برای پیگیری سیاست‌های رشد اقتصادی بالاتر یا کنترل تورم استفاده می‌شوند.
تفاوت سیاست پولی با مالی:
سیاست‌های پولی معمولاً توسط بانک مرکزی یا مقامات پولی انجام میشود و شامل موارد زیر است:
۱٫تعیین نرخ بهره پایه(به عنوان مثال بانک انگلیس در انگلستان و فدرال در ایالات متحده)
۲٫تأثیرگذاری بر عرضه پول به عنوان مثال: سیاست کاهش کمّی برای افزایش عرضه پول.
ویدئو پیشنهادی : آموزش امواج الیوت
سیاست پولی چگونه کار می کند؟ ابزارهای سیاست پولی چیست؟
بانک مرکزی ممکن است ۲ درصد هدف تورم داشته باشد. اگر احساس کنند تورم بیش از هدف تورم خواهد بود، در این شرایط رشد اقتصادی خیلی سریع است و در نتیجه آنها نرخ بهره را افزایش خواهند داد.
نرخ بهره بالاتر باعث افزایش هزینه‌های استقراض و کاهش هزینه‌های مصرفی و سرمایه گذاری میشود و این فرایند منجر به کاهش تقاضای کل و کاهش تورم میشود.
اگر اقتصاد به سمت رکود رفت، بانک مرکزی نرخ بهره را کاهش خواهد داد.
تعریف سیاست مالی:
سیاست مالی توسط دولت انجام میشود و شامل تغییرات زیر است:
- سطح هزینه‌های دولت
- سطح مالیات
برای افزایش تقاضا و رشد اقتصادی، دولت مالیات را کاهش داده و هزینه‌ها را افزایش می‌دهد که این کار منجر به کسری بودجه بالاتر میشود. برای کاهش تقاضا و تورم، دولت میتواند نرخ مالیات را افزایش داده و هزینه‌ها را کاهش دهد، این شرایط منجر به کسری بودجه کمتری میشود.
ویدیو پیشنهادی : مدیریت مالی
نمونه‌ای از سیاست مالی انبساطی:
در رکود اقتصادی، دولت ممکن است تصمیم بگیرد وام را افزایش دهد و هزینه‌های زیربنایی بیشتری را خرج کند. ایده این است که این افزایش هزینه‌های دولت باعث تزریق پول به اقتصاد دام نقدینگی چیست؟ شده و به ایجاد شغل کمک می‌کند. همچنین ممکن است یک اثر چند برابر شده و در آن تزریق اولیه به اقتصاد باعث تحمل هزینه‌های بالاتر میشود. این افزایش تقاضای کل میتواند به اقتصاد کمک کند تا از رکود خارج شود. دولت با ارائه محرک مالی(کاهش مالیات بر ارزش افزوده) به فکر خارج کردن اقتصاد از رکود است.
اگر دولت احساس کرد که مشکل تورم وجود دارد، آنها میتوانند سیاست‌های مالی نزولی(مالیات بالاتر و هزینه‌های پایین‌تر) را دنبال کنند تا نرخ رشد اقتصادی کاهش یابد.
کدام یک از سیاست پولی یا مالی برای اقتصاد موثرتر است؟
در دهه‌های اخیر، تفاوت سیاست پولی با مالی مورد توجه قرار گرفته است اما سیاست پولی محبوب‌تر شده‌اند زیرا:
به دلیل اینکه سیاست پولی توسط بانک مرکزی تعیین میشود، این سیاست‌ها باعث کاهش نفوذ سیاسی میشود(به عنوان مثال ممکن است سیاستمداران قبل از انتخابات عمومی، نرخ بهره را جهت ایجاد یک اقتصاد رونق کاهش دهند).
سیاست مالی میتواند عوارض جانبی بیشتری برای اقتصاد گسترده‌تر داشته باشد. به عنوان مثال: برای کاهش تورم، سیاست مالیات بالاتر و هزینه‌های پایین‌تر کارساز نخواهد بود و دولت ممکن است تمایلی به پیگیری این کار نداشته باشد.
همچنین، هزینه‌های پایین‌تر میتواند منجر به کاهش خدمات عمومی شود در حالی که مالیات بر درآمد بالاتر میتواند انگیزه‌هایی برای کاریابی ایجاد کند.
ویدئو پیشنهادی : آموزش بورس
پول گرایان معتقدند سیاست مالی انبساطی(کسری بودجه بالاتر) احتمالاً باعث رشد اقتصادی خواهد شد. هزینه‌های بالاتر دولت، هزینه‌های بخش خصوصی را کاهش می‌دهد و وام بالاتر دولتی نرخ بهره را بالا می‌برد.
سیاست مالی انبساطی(به عنوان مثال هزینه‌های بیشتر دولت) ممکن است منجر به فشار آوردن بر روی گروه‌های ذینفع جهت تحمل هزینه‌هایی شود که واقعاً مفید نیستند و کاهش آنها بعد از پایان دوره رکود، دشوار خواهد بود.
اجرای سیاست پولی سریعتر است. نرخ بهره میتواند ماهانه تعیین شود. رکود اقتصادی اخیر نشان می‌دهد که سیاست‌های پولی نیز میتوانند محدودیت‌های بسیاری داشته باشند. این محدودیت‌ها عبارتند از:
*هدفمندی تورم بسیار حیاتی است. در دوره ۲۰۰۰-۲۰۰۷، تورم کم بود اما بانک‌های مرکزی از رونق ناپایدار در بازار مسکن و وام بانکی چشم پوشی کردند.
ویدیو پیشنهادی : آموزش ارزدیجیتال
*دام نقدینگی. در رکود اقتصادی، کاهش نرخ بهره ممکن است برای افزایش تقاضا کافی نباشد زیرا بانکها نمی‌خواهند وام دهند و مصرف کنندگان به خاطر هزینه کردن بیش از حد عصبانی هستند. در ماه مارس ۲۰۰۹ نرخ بهره از ۵٪ به ۰٫۵٪ کاهش یافت اما این مسئله رکود اقتصادی در انگلیس را حل نکرد.
*بی اثری میزان کمّیت پول، اگر بانکها فقط بخواهند پول اضافی را در ترازنامه خود نگه دارند، تولید پول ممکن است بی‌اثر باشد.
*مخارج دولت به طور مستقیم تقاضا را در اقتصاد ایجاد می‌کند و میتواند شروع مناسبی را برای خروج اقتصاد از رکود فراهم کند. بنابراین، در رکود عمیق، تنها تکیه بر سیاست‌های پولی جهت بازگرداندن تعادل در اقتصاد کافی نیست.
*در دام نقدینگی، سیاست مالی انبساطی باعث خروج از رکود نمی‌شود زیرا دولت برای تزریق تقاضا به اقتصاد از پس انداز مازاد استفاده می‌کند.
*در یک رکود عمیق، سیاست مالی انبساطی ممکن است جهت اعتماد به نفس مهم باشد البته اگر سیاست پولی اثبات شده باشد.
ویدئو پیشنهادی : آموزش ایچیموکو
تفاوت سیاست پولی با مالی: یک مرور کلی
سیاست پولی و سیاست مالی به دو ابزار شناخته شده مورد استفاده برای تأثیرگذاری بر فعالیت اقتصادی یک کشور اشاره دارد. سیاست‌های پولی در درجه اول مربوط به مدیریت نرخ بهره و کل عرضه پول در گردش است و به طور کلی توسط بانک‌های مرکزی تعیین میشود.
سیاست مالی یک اصطلاح جمعی برای اقدامات مالیاتی و هزینه‌ای است. سیاست مالی توسط قوای مجریه و مقننه دولت تعیین میشود.
تفاوت بین سیاست پولی با مالی چیست؟
تفاوت سیاست پولی با مالی: سیاست پولی شامل تغییر نرخ بهره و تأثیرگذاری بر عرضه پول است. سیاست مالی دولت شامل تغییر نرخ مالیات و میزان هزینه‌های دولت جهت تأثیرگذاری بر تقاضای کل در اقتصاد است. آنها هر دو برای پیگیری سیاست‌های رشد اقتصادی بالاتر یا کنترل تورم استفاده می‌شوند.
تفاوت سیاست پولی با مالی:
سیاست‌های پولی معمولاً توسط بانک مرکزی یا مقامات پولی انجام میشود و شامل موارد زیر است:
۱٫تعیین نرخ بهره پایه(به عنوان مثال بانک انگلیس در انگلستان و فدرال در ایالات متحده)
۲٫تأثیرگذاری بر عرضه پول به عنوان مثال: سیاست کاهش کمّی برای افزایش عرضه پول.
ویدئو پیشنهادی : آموزش امواج الیوت
سیاست پولی چگونه کار می کند؟ ابزارهای سیاست پولی چیست؟
بانک مرکزی ممکن است ۲ درصد هدف تورم داشته باشد. اگر احساس کنند تورم بیش از هدف تورم خواهد بود، در این شرایط رشد اقتصادی خیلی سریع است و در نتیجه آنها نرخ بهره را افزایش خواهند داد.
نرخ بهره بالاتر باعث افزایش هزینه‌های استقراض و کاهش هزینه‌های مصرفی و سرمایه گذاری میشود و این فرایند منجر به کاهش تقاضای کل و کاهش تورم میشود.
اگر اقتصاد به سمت رکود رفت، بانک مرکزی نرخ بهره را کاهش خواهد داد.
تعریف سیاست مالی:
سیاست مالی توسط دولت انجام میشود و شامل تغییرات زیر است:
- سطح هزینه‌های دولت
- سطح مالیات
برای افزایش تقاضا و رشد اقتصادی، دولت مالیات را کاهش داده و هزینه‌ها را افزایش می‌دهد که این کار منجر به کسری بودجه بالاتر میشود. برای کاهش تقاضا و تورم، دولت میتواند نرخ مالیات را افزایش داده و هزینه‌ها را کاهش دهد، دام نقدینگی چیست؟ این شرایط منجر به کسری بودجه کمتری میشود.
ویدیو پیشنهادی : مدیریت مالی
نمونه‌ای از سیاست مالی انبساطی:
در رکود اقتصادی، دولت ممکن است تصمیم بگیرد وام را افزایش دهد و هزینه‌های زیربنایی بیشتری را خرج کند. ایده این است که این افزایش هزینه‌های دولت باعث تزریق پول به اقتصاد شده و به ایجاد شغل کمک می‌کند. همچنین ممکن است یک اثر چند برابر شده و در آن تزریق اولیه به اقتصاد باعث تحمل هزینه‌های بالاتر میشود. این افزایش تقاضای کل میتواند به اقتصاد کمک کند تا از رکود خارج شود. دولت با ارائه محرک مالی(کاهش مالیات بر ارزش افزوده) به فکر خارج کردن اقتصاد از رکود است.
اگر دولت احساس کرد که مشکل تورم وجود دارد، آنها میتوانند سیاست‌های مالی نزولی(مالیات بالاتر و هزینه‌های پایین‌تر) را دنبال کنند تا نرخ رشد اقتصادی کاهش یابد.
کدام یک از سیاست پولی یا دام نقدینگی چیست؟ دام نقدینگی چیست؟ مالی برای اقتصاد موثرتر است؟
در دهه‌های اخیر، تفاوت سیاست پولی با مالی مورد توجه قرار گرفته است اما سیاست پولی محبوب‌تر شده‌اند زیرا:
به دلیل اینکه سیاست پولی توسط بانک مرکزی تعیین میشود، این سیاست‌ها باعث کاهش نفوذ سیاسی میشود(به عنوان مثال ممکن است سیاستمداران قبل از انتخابات عمومی، نرخ بهره را جهت ایجاد یک اقتصاد رونق کاهش دهند).
سیاست مالی میتواند عوارض جانبی بیشتری برای اقتصاد گسترده‌تر داشته باشد. به عنوان مثال: برای کاهش تورم، سیاست مالیات بالاتر و هزینه‌های پایین‌تر کارساز نخواهد بود و دولت ممکن است تمایلی به پیگیری این کار نداشته باشد.
همچنین، هزینه‌های پایین‌تر میتواند منجر به کاهش خدمات عمومی شود در حالی که مالیات بر درآمد بالاتر میتواند انگیزه‌هایی برای کاریابی ایجاد کند.
ویدئو پیشنهادی : آموزش بورس
پول گرایان معتقدند سیاست مالی انبساطی(کسری بودجه بالاتر) احتمالاً باعث رشد اقتصادی خواهد شد. هزینه‌های بالاتر دولت، هزینه‌های بخش خصوصی را کاهش می‌دهد و وام بالاتر دولتی نرخ بهره را بالا می‌برد.
سیاست مالی انبساطی(به عنوان مثال هزینه‌های بیشتر دولت) ممکن است منجر به فشار آوردن بر روی گروه‌های ذینفع جهت تحمل هزینه‌هایی شود که واقعاً مفید نیستند و کاهش آنها بعد از پایان دوره رکود، دشوار خواهد بود.
اجرای سیاست پولی سریعتر است. نرخ بهره میتواند ماهانه تعیین شود. رکود اقتصادی اخیر نشان می‌دهد که سیاست‌های پولی نیز میتوانند محدودیت‌های بسیاری داشته باشند. این محدودیت‌ها عبارتند از:
*هدفمندی تورم بسیار حیاتی است. در دوره ۲۰۰۰-۲۰۰۷، تورم کم بود اما بانک‌های مرکزی از رونق ناپایدار در بازار مسکن و وام بانکی چشم پوشی کردند.
ویدیو پیشنهادی : آموزش ارزدیجیتال
*دام نقدینگی. در رکود اقتصادی، کاهش نرخ بهره ممکن است برای افزایش تقاضا کافی نباشد زیرا بانکها نمی‌خواهند وام دهند و مصرف کنندگان به خاطر هزینه کردن بیش از حد عصبانی هستند. در ماه مارس ۲۰۰۹ نرخ بهره از ۵٪ به ۰٫۵٪ کاهش یافت اما این مسئله رکود اقتصادی در انگلیس را حل نکرد.
*بی اثری میزان کمّیت پول، اگر بانکها فقط بخواهند پول اضافی را در ترازنامه خود نگه دارند، تولید پول ممکن است بی‌اثر باشد.
*مخارج دولت به طور مستقیم تقاضا را در اقتصاد ایجاد می‌کند و میتواند شروع مناسبی را برای خروج اقتصاد از رکود فراهم کند. بنابراین، در رکود عمیق، تنها تکیه بر سیاست‌های پولی جهت بازگرداندن تعادل در اقتصاد کافی نیست.
*در دام نقدینگی، سیاست مالی انبساطی باعث دام نقدینگی چیست؟ خروج از رکود نمی‌شود زیرا دولت برای تزریق تقاضا به اقتصاد از پس انداز مازاد استفاده می‌کند.
*در یک رکود عمیق، سیاست مالی انبساطی ممکن است جهت اعتماد به نفس مهم باشد البته اگر سیاست پولی اثبات شده باشد.
ویدئو پیشنهادی : آموزش ایچیموکو
تفاوت سیاست پولی با مالی: یک مرور کلی
سیاست پولی و سیاست مالی به دو ابزار شناخته شده مورد استفاده برای تأثیرگذاری بر فعالیت اقتصادی یک کشور اشاره دارد. سیاست‌های پولی در درجه اول مربوط به مدیریت نرخ بهره و کل عرضه پول در گردش است و به طور کلی توسط بانک‌های مرکزی تعیین میشود.
سیاست مالی یک اصطلاح جمعی برای اقدامات مالیاتی و هزینه‌ای است. سیاست مالی توسط قوای مجریه و مقننه دولت تعیین میشود.
هرآنچه که باید درمورد نقدینگی بدانید!
یکی از راهکارها برای کنترل افزایش قیمت‌ها و تورم، مهار نقدینگی است
تمامی ما از دیرباز با مفهوم نقد و نسیه آشنایی داریم و هر زمان بحث خرید و فروش پیش آمده با آن سروکار داشته ایم.از مجموع پول و شبه پولی که در اقتصاد ایران در جریان است بعنوان نقدینگی یاد می شود. کنترل نقدینگی از مهم ترین خواسته های کشورهاست و سیاست های گوناگونی را به این منظور تدوین می کنند.
نقدینگی
در یک تعریف ساده، مجموع اسکناس و مسکوکات و منبع های اعتبارات بانکی، مهم ترین اجزای تشکیل دهنده نقدینگی هستند. به حجم پول در گردش، نقدشوندگی یا به اصطلاح نقدینگی گفته می شود. حجم پول در گردش شامل دو مولفه پایه پولی و ضریب فزاینده پولی است یا بعبارتی به مجموعه پول شامل سپرده های دیداری بخش غیردولتی نزد بانک ها و اسکناس و مسکوک در دست اشخاص و شبه پول شامل سپرده های سرمایه گذاری مدت دار، سپرده های قرض الحسنه پس‌انداز و سپرده های متفرقه، نقدینگی گفته می شود.
به عبارت دیگر نقدینگی حجم پول نقد در خارج از سیستم بانکی است که قابلیت تورم زائی دارد به این معنی که اگر حجم پول نقد بالا باشد قدرت خرید بالا رفته و باعث افزایش قیمت کالا میشود یا خدمات بیش از ارزش موجودشان میشود. حجم نقدینگی در یک اقتصاد باید متناسب با میزان تولید کالا و خدمات باشد. در غیر این صورت بدون تردید باعث تورم با رکود در تولید خواهد شد. تفاوت نقدینگی با حجم پول یک کشور، در سپرده های غیر دیداری افراد نزد بانک هاست. عواملی که در نقدینگی تاثیر گذارند پنج رکن بانک مرکزی، نظام بانکی، مردم، دولت و بخش خارجی هستند. حجم نقدینگی در یک اقتصاد باید مناسب با میزان تولید کالا و خدمات باشد. در غیر اینصورت بی تردید سبب تورم با رکود در تولید خواهد شد.
نقدینگی در بخش‌هایی متمرکز میشود که بیشترین بازدهی را داشته باشد
درجه نقدینگی
به درجه نقدشوندگی دارایی ها نقدینگی گفته می شود. یکی از انواع دارایی ها که میتواند به وجه نقد تبدیل شود پولیست که استفاده می کنیم. درجه نقدینگی بسیار مهم است و هرچه این درجه بیشتر باشد دارایی ما اغلب، خاصیت پولی دارد. پول بالاترین درجه نقدینگی را دارد. با این حال، این کلمه در کشورهای مختلف مفاهیم مختلفی دارد و هنوز تعریف یکسانی برای آن نشده است. در تجزیه و تحلیل های حسابداری و مالی، نسبت دارائی های آنی به بدهیهای آنی را آزمون قدرت پرداخت یا سنجش درجهٔ نقدینگی می گویند.
دام نقدینگی
زمانی که در اثر نرخ بهره بسیار پایین، سرمایه گذاران تمایلی به خرید اوراق قرضه نداشته و ترجیح می دهند که سرمایه خود را به صورت نقدی ذخیره کنند و در واقع تقاضای پول، زیاد است، دام نقدینگی گفته می شود. در این شرایط با توجه به انتظار به افزایش نرخ بهره، مردم سعی می کنند که سرمایه خود را جهت حداقل زیان ناشی از افزایش نرخ بهره به صورت ذخایر راکد نگه دارند. این وضعیت در شرایط رکود اقتصادی ایجاد می شود و تزریق پول توسط بانک مرکزی هم هیج بهبودی در شرایط نخواهد داد. به عبارتی انتظار افزایش نرخ بهره به معنای گرانتر شدن پول و منابع مالی خواهد بود و در این وضعیت خریداران شروع به احتکار پول می کنند تا اسیر افزایش قیمت های آینده نشوند.
نسبت گردش نقدینگی
یکی از مهم ترین فواید بازار سهام نقدشوندگی بالا است. نقدشوندگی یکی از معیارهای مهم جهت سرمایه گذاری است که سرعت نقد شدن سرمایه افراد را تعیین می کند و همواره مورد توجه سرمایه گذاران است. به عبارت دقیقتر، نقدشوندگی پایین، تبعات منفی را بهمراه دارد؛ از طرفی دیگر جذابیت خرید سهام در این وضعیت کاهش می یابد (سرمایه گذار تمایلی به خرید سهامی که از نقد شدن سریع آن ترس دارد، نخواهد داشت) و از سوی دیگر، به دلیل سطح پایین حجم معاملات، نوسانات هیجانی قیمت ها رقم می خورد. در این راستا برای سنجش میزان نقدشوندگی نسبت های گوناگونی محاسبه می شود.
نقدینگی در اقتصاد شامل پول و شبه پول است
عوامل موثر بر نقدینگی
عواملی که بر حجم نقدینگی در اقتصاد تاثیرگذار است، اکثراً شامل «خالص دارایی های خارجی سیستم بانكی»، «خالص بدهی بخش دولتی به سیستم بانكی» و «بدهی بخش غیردولتی به سیستم بانكی» است. مجموع این سه قلم به صورت پول و شبه پول در اقتصاد به گردش درمی آید. رشد نقدینگی تحت‌تأثیر میزان خلق پول توسط بانك مركزی و ضریب فزاینده پول است. ضریب فزاینده، بیانگر نسبت بین نقدینگی و پایه پولی است كه نشان می دهد نظام بانكی به ازای هر واحد پول بانك مركزی چه میزان میتواند نقدینگی ایجاد كند.
هدایت نقدینگی
هدایت نقدینگی در واقع راهکارهاییست که باعث میشود حجم نقدینگی موجود در جامعه بجای استفاده اشتباه، بی رونق شدن یا ایجاد ضرر و زیان، به سوی قسمتهایی هدایت شود که به آن احتیاج داشته و به این ترتیب سبب دگرگونی و شکوفایی اقتصاد شده و به پیشرفت و رشد آن کمک کند. در واقع این مفهوم به نوعی برای مقابله و یا کاهش اثر رشد نقدینگی در جامعه امروز به وجود آمده است. رشد نقدینگی به هر علتی نظیر بدهی دولت و اشخاص وابسته به دولت به بانک مرکزی، مسأله تحریم و کاهش ارزش پول ملی و … می تواند به وجود آید و آثار مخربی بر اقتصاد و پیشرفت یک کشور داشته باشد و چ بسا می تواند به فروپاشی اقتصادی و سیاسی منجر شود. براین اساس برخی از اندیشمندان و اقتصاددان فرضیه هدایت نقدینگی را برای مقابله با آن پیشنهاد داده اند.
نقدینگی یکی از عوامل تعیین کننده در اداره اقتصاد، بازار سرمایه یا شرکت ها است
مدیریت نقدینگی
یکی از بزرگترین چالش هایی که سیستم بانکداری در ایران با آن مواجه است، مدیریت نقدینگی دام نقدینگی چیست؟ است. علت اصلی این چالش اینست که اغلب منابع بانک ها از محل سپرده های کوتاه مدت تأمین مالی می شود. همچنین، تسهیلات اعطایی بانک ها صرف سرمایه گذاری در دارایی هایی می شود که درجه نقدشوندگی نسبتا پایینی دارند.
نگهداری مقادیر ناکافی نقدینگی
نگهداری مقادیر ناکافی نقدینگی، سبب میشود بانک با خطر عدم توانایی در اجرای تعهدات و همچنین ورشکستگی روبرو شود. نگهداری مقادیر بسیار نقدینگی، نوع خاصی از تخصیص ناکارآمد منابع است که سبب کاهش نرخ سودآوری بانک به سپرده های مردم و سرانجام از دست دادن بازار می شود.
مقامات پولی کشورها با استفاده از سیاست های پولی رشد نقدینگی را کنترل می کند
علل افزایش رشد بی رویه نقدینگی
در واقع منشأ رشد بی رویه نقدینگی، كسری بودجه دولت، بی انضباطی مالی دولت، عدم استقلال بانك مركزی و مشكلات نظام بانكی است. برای ایجاد ثبات اقتصادی در ایران و كاهش نرخ تورم باید نرخ رشد نقدینگی كنترل شود كه آن نیز نیازمند افزایش استقلال بانك مركزی، اصلاح ساختار نظام بانكی، افزایش انضباط مالی، اصلاح ساختار بودجه دولت و كاهش هزینه های دولت است.
تشخیص ورود و خروج نقدینگی به بورس
ورود و خروج نقدینگی در بورس یکی از مهم ترین مؤلفه های بازار سرمایه است، زیرا ورود نقدینگی به بازار سهام آنرا با رونق همراه می کند و خروج آن پیوسته با دوره های رکودی متعاقب آن همراه بوده است. تشخیص ورود نقدینگی به بورس یکی از روشهاییست که سرمایه گذاران با استفاده از آن میتوانند وارد بازار شوند و معامله کنند. یکی از مشکلات سرمایه گذاران در بورس اینست که در یک زمان نامناسب اقدام به خرید سهم می کنند و این باعث میشود باوجود این که شرایط تکنیکال و یا بنیادی سهم مناسب است ولی درنهایت قیمت ها کاهش پیدا می کند و سرمایه گذار هم متضرر می شود. به همین علت هم یک سرمایه گذار باید اول ورود نقدینگی به بورس را تشخیص دهد و بعد اقدام به معامله کند ولی در بازار سرمایه ایران بزرگترین ضعف بازار هم عدم دانش در این خصوص است.
نقدینگی در بازار بورس یکی از فاکتور‌های مهم به شمار میرود
راه حل کلی شما برای کنترل نقدینگی در کشور چیست؟
مدت هاست که کشور دچار حادثه ای شده،اما نه طبیعی. سیل ویرانگر برخی نقاط کشور را در بر گرفته. نقدینگی در اقتصاد کشور طغیان کرده و موج های سهمگینی رو به بازار میزند و سبب لطمه به تولید داخلی میشود.
راه حل کلی شما برای کنترل نقدینگی در کشور چیست؟
با عرض سلام و احترام
راههای کنترل نقدینگی
در محور کنترل نقدینگی موجود، برای جلوگیری از افزایش سرعت گردش نقدینگی با هدف کنترل سفته بازی و ورود نقدینگی به بازار ملتهب دارایی‌ها اعم از ارز، طلا، املاک و مستغلات، لازم است که سپرده های کلان و تراکنش های آنها کنترل شده و مجوز افتتاح سپرده‌های سرمایه‌گذاری دو ساله و بالاتر داده شود. در این میان، فروش اوراق و دارایی‌های دولتی و سپرده گذاری منابع حاصله در بانکها با هدف دام نقدینگی چیست؟ جمع آوری نقدینگی مردم و وارد نکردن آن به اقتصاد، در کنار اجرای مالیات ستانی از عایدیسرمایه و ثبات بخشی به بازار ارز و سکه نیز میتواند راهکارهای موثر کنترل نقدینگی موجود باشد.
در عین حال، در شرایطی که توزیع سپرده‌های بانکی به شدت متمرکز است، کنترل سپرده‌های کلان ضرورت جدی می یابد، زیرا انتقال پول تنها از چند حساب معدود، می تواند موجب التهابات جدی در بازارهای مختلف و بروز شوک قیمتی بر دارایی ها شود. از سوی دیگر، در حال حاضر بانک ها نمی توانند سپرده های سرمایه گذاری بیش از یک ساله افتتاح کنند، در حالی که سپرده های بلندمدت ماندگای بیشتری دارند؛ به ویژه آنکه جریمه برداشت پیش از سررسید آنها بالا و قابل توجه باشد.
همچنین اجرای مالیات بر عایدی سرمایه و ثبات بخشی به بازار طلا و ارز، انگیزه سفته بازی را کاهش داده و از افزایش سرعت گردش نقدینگی جلوگیری می کند؛ اگرچه، ایجاد یک بازار عمیق ارز با نرخ آزاد در کنار مداخله ارزی هوشمند بانک مرکزی و تأسیس بازار مشتقات ارزی برای پوشش ریسک و سفته بازی کنترل شده که البته فضا و فرصتی برای مداخله ریالی بانک مرکزی را فراهم می کند، نیز به میزان زیادی منجر به کاهش بیش از پیش نوسانات ارزی خواهد شد که به نوبه خود، تأثیر زیادی بر سرعت گردش نقدینگی دارد.
حجم نقدینگی چطور کاهش می یابد؟
برای کاهش حجم نقدینگی موجود نیز دو راهکار از سوی مرکز پژوهشهای مجلس پیشنهاد شده است که اولی فروش اموال مازاد بانکها و دیگری تسویه مطالبات غیرجاری بدهکاران بانک ها با سپرده های این بدهکاران در بانک‌های دیگر است. در این صورت، علاوه بر وصول مطالبات بانک ها، حجم نقدینگی کاهش می یابد.
اقدام های پیشنهادی برای مدیریت نقدینگی در راستای مهار تورم
دیدگاه شما