اشکالات پوشش ریسک یا هج

برای تشخیص، دستور انجام آزمایش و بررسی نتیجه ی آزمایش عملکرد کلیه، به متخصص کلیه و مجاری ادراری یا اورلوژیست مراجعه کنید.

۱۱ اشکال ETF که سرمایه‌گذاران صندوق های قابل معامله نباید نادیده بگیرند

صندوق‌های قابل معامله (ETF) می‌توانند به یک اندازه وسیله‌ی سرمایه‌گذاری عالی برای هم سرمایه‌گذاران کوچک و هم بزرگ باشند. این صندوق‌های پرطرفدار که شبیه به صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک هستند، اما مانند بورس سهام و ارزهای دیجیتال معامله می‌کنند، به گزینه‌ی محبوبی در میان سرمایه‌گذارانی تبدیل شده‌اند که به دنبال گسترش تنوع پرتفوهای خود بدون افزایش زمان و تلاش برای مدیریت و تخصیص سرمایه‌های خود هستند.

با این حال، برخی از معایب هم وجود دارد که سرمایه‌گذاران باید قبل از ورود به دنیای ETF از آن‌ها آگاه باشند.

عبارات کلیدی

• ETF ها به سرمایه‌گذاری‌های فوق‌العاده محبوبی برای سرمایه‌گذاران فعال و منفعل تبدیل شده اند.
• در حالی که ETF اشکالات پوشش ریسک یا هج ها دسترسی کم‌هزینه‌ای به انواع کلاس‌های دارایی، بخش‌های صنعت و بازارهای بین‌المللی را ارائه می‌دهند، اما خطرات منحصر به فردی را هم به‌دنبال دارند.
• درک جزئیات سرمایه‌گذاری صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله اهمیت زیادی دارد، تا در صورت وقوع هر اتفاقی غافل‌گیر نشوید.

۱- هزینه های معاملاتی

یکی از بزرگترین مزیت‌های صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله این است که آن‌ها مانند سهام معامله می‌شوند. یک صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله در مجموعه‌ای از شرکت‌های جداگانه سرمایه‌گذاری می‌کند که معمولاً توسط یک بخش یا موضوع مشترک به هم مرتبط هستند. سرمایه‌گذاران به‌سادگی ETF را می‌خرند تا به یک‌باره از مزایای سرمایه‌گذاری در آن سبد بزرگ‌تر بهره‌مند شوند.

در نتیجه‌ی ماهیت سهام‌مانند ETFها، سرمایه‌گذاران می‌توانند در ساعات بازار خرید و فروش کنند و هم‌چنین سفارش‌های پیشرفته‌ای مانند محدودیت‌ها و توقف‌ها را برای خرید ارسال کنند. برعکس، یک خرید معمولی صندوق سرمایه‌گذاری مشترک پس از بسته شدن بازار، و بعد از محاسبه‌ی ارزش خالص دارایی صندوق آن‌جام می‌شود.

هر بار که سهامی را می‌خرید یا می‌فروشید، کمیسیون پرداخت می‌کنید. این امر در مورد خرید و فروش ETF ها نیز صادق است. بسته به دفعاتی که با ETF معامله می‌کنید، هزینه‌های معاملاتی می‌تواند به سرعت افزایش یافته، و عملکرد سرمایه‌گذاری شما را کاهش دهد. از سوی دیگر، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک بدون بار بدون کارمزد یا هزینه‌ی فروش فروخته می‌شوند که از این نظر در مقایسه با ETF‌ها سودمند هستند. هنگام مقایسه‌ي سرمایه‌گذاری در ETFها با سرمایه‌گذاری مشابه در یک صندوق مشترک، آگاهی از کارمزدهای معاملاتی مهم است.

اگر در حال تصمیم‌گیری بین ETF های مشابه و صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک هستید، از ساختارهای مختلف کارمزد هریک، از جمله هزینه‌های معاملات مطلع باشید. و به یاد داشته باشید، تجارت فعال ETF ها، مانند سهام بورس یا ارز دیجیتال، می‌تواند عملکرد سرمایه‌گذاری شما را با افزایش سریع کمیسیون‌ها به‌شدت کاهش دهد.

ویژگی‌های معاملات صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله تا حد زیادی به خود صندوق‌ها و هم‌چنین ارائه‌دهندگان صندوق بستگی دارد. اکثر ETF ها برای هر سفارش کمتر از ۱۰ دلار کارمزد دریافت می‌کنند. در بسیاری از موارد، ارائه‌دهندگانی مانند Vanguard و Schwab به مشتریان عادی اجازه می‌دهند تا ETF‌ها را بدون کارمزد بخرند و بفروشند.

هم‌چنین برای سرمایه‌گذاران مهم است که از نسبت هزینه‌ی صندوق سرمایه‌گذاری اشکالات پوشش ریسک یا هج قابل معامله آگاه باشند. نسبت هزینه نشان می‌دهد که چند درصد از کل دارایی‌های صندوق برای پوشش هزینه‌های مختلف عملیاتی در هر سال مورد نیاز است. در حالی که این دقیقاً مشابه کارمزدی نیست که سرمایه‌گذار به صندوق می پردازد، اما تأثیر مشابهی دارد: هر چه نسبت هزینه بالاتر باشد، بازده کل برای سرمایه‌گذاران کمتر خواهد بود. ETF ها به دلیل داشتن نسبت هزینه‌ی بسیار پایین نسبت به بسیاری از وسایل سرمایه‌گذاری دیگر شناخته شده‌اند. برای سرمایه‌گذارانی که چندین صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله را با هم مقایسه می‌کنند، این قطعاً نکته‌ای است که باید از آن آگاه باشند.

۲- نوسانات و خطرات اساسی

ETF ها، مانند صندوق‌های مشترک، اغلب به دلیل تنوعی که به سرمایه‌گذاران ارائه می‌دهند مورد تمجید قرار می‌گیرند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که فقط به این دلیل که یک صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله دارای بیش از یک موقعیت پایه‌ای است، به این معنی نیست که نمی‌تواند تحت تأثیر نوسانات قرار گیرد. پتانسیل نوسانات بزرگ عمدتاً به دامنه‌ی صندوق بستگی دارد. یک صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله که یکی از شاخص‌های گسترده‌ی بازار مانند S&P 500 را دنبال می‌کند، احتمالاً کمتر از یک ETF که صنعت یا بخش خاصی مانند صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله خدمات نفتی را دنبال می‌کند، در معرض نوسان قرار دارد.

بنابراین، آگاهی از تمرکز صندوق و انواع سرمایه‌گذاری‌های آن بسیار حیاتی است. همان‌طور که ETF ها هم‌چنان همراه با استحکام بخشیدن و متداول شدن صنعت به‌طور فزاینده‌ای به رشد خود ادامه می‌دهند، این مسأله حتی نگران‌کننده‌تر هم شده است.

در مورد ETF های بین‌المللی یا جهانی، بنیادهای کشوری که ETF آن را دنبال می‌کند، و اعتبار ارز در آن کشور نیز مهم است. بی‌ثباتی اقتصادی و اجتماعی نیز نقش بزرگی در تعیین موفقیت هر صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله که در یک کشور یا منطقه‌ی خاص سرمایه‌گذاری می‌کند، به عهده دارد. هنگام تصمیم‌گیری در مورد قابلیت استفاده از صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله باید این عوامل را در نظر داشت.

قاعده در این‌جا این است که بدانید ETF چه چیزی را ردیابی می‌کند، و خطرات اساسی مرتبط با آن را درک کنید. این فکر را نکنید که چون برخی از ETF ها نوسان کمی دارند، پس همه این صندوق‌ها یکسان هستند.

۳- عدم شناوری

بزرگترین عامل در صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله، ارز دیجیتال، سهام یا هر چیز دیگری که به صورت عمومی معامله می‌شود، نقدینگی است. نقدینگی به این معنی است که وقتی چیزی را می‌خرید، سود معاملاتی کافی وجود دارد که بتوانید بدون تغییر قیمت نسبتاً سریع از آن خارج شوید.

اگر یک ETF به میزان خیلی کمی معامله شود، بسته به اندازه‌ی موقعیت شما در رابطه با میانگین حجم معاملات​​، ممکن است مشکلاتی در خروج از سرمایه‌گذاری ایجاد شود. بزرگ‌ترین علامت سرمایه‌گذاری غیر نقدشونده، اسپردهای بزرگ بین عرضه و تقاضا است. شما باید قبل از خرید یک ETF از شناور بودن آن مطمئن شوید، و بهترین راه برای آن‌جام این کار مطالعه‌ي اسپردها و حرکات بازار در طول یک هفته یا ماه است.

قاعده در این‌جا این است که مطمئن شوید صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله‌ی مورد نظر شما دارای اسپرد زیادی بین قیمت‌های پیشنهادی و درخواستی نیست.

۴- توزیع سود سرمایه

در برخی موارد، صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله سود سرمایه را بین سهام‌داران تقسیم می‌کند. این اتفاق همیشه برای دارندگان ETF مطلوب نیست، زیرا سهام‌داران مسؤول پرداخت مالیات بر عایدی سرمایه هستند. معمولاً بهتر است صندوق، سود سرمایه را حفظ کرده و آن را سرمایه‌گذاری کند، نه این‌که آن را توزیع کرده و برای سرمایه‌گذار بدهی مالیاتی ایجاد نماید. سرمایه‌گذاران معمولاً می‌خواهند سود سرمایه‌ی توزیع‌شده را مجدداً سرمایه‌گذاری کنند، و برای آن‌جام این کار، باید برای خرید سهام بیشتر به کارگزاران خود مراجعه نمایند، که این مستلزم کارمزد جدیدی خواهد بود.

از آن‌جایی که ETF های مختلف با توزیع سود سرمایه به روش‌های متفاوتی برخورد می‌کنند، آگاه ماندن از سرمایه هایی که در آن مشارکت می‌کنند، می‌تواند برای سرمایه‌گذاران تبدیل به چالش شود. هم‌چنین برای سرمایه‌گذار بسیار مهم است که قبل از سرمایه‌گذاری در آن، درباره نحوه‌ی برخورد ETF با توزیع سود سرمایه بیاموزد.

۵- نحوه سرمایه‌گذاری در ETF ها

خرید صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله با مبلغ یک‌جا ساده است. مثلاً ۱۰۰۰۰ دلار مبلغی است که می‌خواهید در یک صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله‌ی خاص سرمایه‌گذاری کنید. برای خودتان محاسبه می‌کنید که چند سهم می‌توانید بخرید و هزینه کمیسیون چقدر خواهد بود، و در ازای پول خود تعداد مشخصی سهام دریافت می‌کنید.

با این حال، روش آزموده‌شده و واقعی سرمایه‌گذاران کوچک برای ایجاد موقعیت نیز وجود دارد: میانگین‌گیری هزینه‌ی دلار. با این روش، شما همان ۱۰۰۰۰ دلار را کنار می‌گذارید، و آن را به‌صورت اقساط ماهانه، مثلاً ماهی ۱۰۰۰ دلاری سرمایه‌گذاری می‌کنید. به این کار میانگین‌گیری هزینه‌ی دلار می‌گویند، زیرا در برخی از ماه‌ها در نتیجه‌ی افزایش قیمت، سهام کمتری را با آن ۱۰۰۰ دلار خریداری خواهید کرد. در ماه‌های دیگر قیمت سهام کاهش می‌یابد و می‌توانید سهام بیشتری بخرید.

البته، مشکل بزرگ این استراتژی این است که ETF ها مانند سهام معامله می‌شوند. بنابراین، هر بار که می‌خواهید مبلغ ۱۰۰۰ دلار از آن ETF خاص را خریداری کنید، باید به کارگزار خود کمیسیون پرداخت کنید تا این کار را آن‌جام دهد. در نتیجه، ایجاد موقعیت در یک ETF با سرمایه‌گذاری اقساطی ماهانه می‌تواند پرهزینه‌تر شود. به همین دلیل، معامله‌ی یک صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله با رویکرد پرداخت مبلغ یک‌جا، به نفع شما است.

قاعده در این‌جا این است که برای کاهش هزینه‌های کارگزاری، سعی کنید مبلغ مورد نظر خود را یک‌جا سرمایه‌گذاری کنید.

۶- ETF های اهرمی

وقتی صحبت از ملاحظات ریسک به میان می‌آید، بسیاری از سرمایه‌گذاران، صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله را انتخاب می‌کنند، زیرا احساس می‌کنند که ریسک کمتری نسبت به سایر روش‌های سرمایه‌گذاری دارد. ما قبلاً به مسائل مربوط به نوسانات در بالا اشاره کرده‌ایم، اما مهم است که بدانیم برخی از کلاس‌های ETF ذاتاً به‌عنوان سرمایه‌گذاری در مقایسه با سایرین ریسک‌پذیرتر هستند.

ETF های اهرمی مثال خوبی هستند. این ETF ها با گذشت زمان و به دلیل تنظیم مجدد روزانه، تمایل به کاهش ارزش دارند. این می‌تواند حتی در شرایطی که یک شاخص اساسی در حال پیشرفت است هم اتفاق بیافتد. بسیاری از تحلیل‌گران نسبت به خرید ETF های اهرمی به سرمایه‌گذاران هشدار می‌دهند. آن اشکالات پوشش ریسک یا هج دسته از سرمایه‌گذارانی که این رویکرد را اتخاذ می‌کنند، باید بر سرمایه‌گذاری‌های خود با دقت نظارت کنند و مراقب ریسک‌های آن باشند.

۷- ETF در مقابل ETN

از آن‌جایی که املای آن‌ها مشابه به نظر می‌رسند، ETF ها و اسکناس‌های مبادله‌ای (ETN) اغلب با یک‌دیگر اشتباه گرفته می‌شوند. با این حال، سرمایه‌گذاران باید به خاطر داشته باشند که این ابزارهای سرمایه‌گذاری بسیار متفاوت هستند. ETN ها یک استراتژی مشخص خواهند داشت: آن‌ها یک شاخص اساسی از کالاها یا سهام را هم ردیابی می‌کنند، و هم‌چنین در کنار سایر ویژگی‌ها، دارای یک نسبت هزینه هم هستند.

اما، ETN ها تمایل دارند مجموعه‌ای از ریسک‌های متفاوت از ETF ها داشته باشند. ETN ها با ریسک پرداخت بدهی شرکت صادرکننده مواجه هستند. اگر یک بانک صادرکننده ETN اعلام ورشکستگی کند، سرمایه‌گذاران دیگر شانسی نخوهند داشت. این یک ریسک متفاوت از ریسک‌های مرتبط با صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله است، و این چیزی است که سرمایه‌گذاران مشتاق به پریدن روی عرشه‌ی صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله ممکن است از آن آگاه نباشند.

۸- از دست دادن کنترل درآمد مشمول مالیات

سرمایه‌گذاری که سهامی را در مجموعه‌ای از سهام مختلف خریداری می‌کند، نسبت به سرمایه‌گذاری که همان گروه از سهام را در یک ETF خریداری می‌کند، انعطاف‌پذیری بیشتری دارد. یکی از راه‌هایی که این امر به سرمایه‌گذار ETF آسیب می‌زند، میزان توانایی وی در کنترل برداشت زیان مالیاتی است. اگر قیمت سهام کاهش یابد، سرمایه‌گذار می‌تواند سهام را با زیان بفروشد و در نتیجه کل سود سرمایه و درآمد مشمول مالیات خود را تا حدی کاهش دهد. آن دسته از سرمایه‌گذارانی که سهام مشابهی را از طریق صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله در اختیار دارند، تجملات مشابهی ندارند. ETF تعیین می‌کند که چه زمانی سبد سهام خود را تعدیل کند، و سرمایه‌گذار باید به جای تک‌تک سهم‌ها، کل سهام را بخرد یا بفروشد.

۹- قیمت در مقابل ارزش اساسی

مانند سهام بورس، قیمت یک ETF گاهی اوقات می‌تواند با ارزش پایه‌ی آن متفاوت باشد. این می‌تواند منجر به موقعیت‌هایی شود که در آن یک سرمایه‌گذار ممکن است در واقع مبلغی بالاتر و فراتر از هزینه سهام یا کالاهای موجود در یک سبد صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله را فقط برای خرید آن ETF بپردازد. این یک اتفاق غیر معمول است و معمولاً در طول زمان اصلاح می‌شود، اما مهم است که به عنوان ریسکی که هنگام خرید یا فروش صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله انجام می‌شود، در نظر گرفته شود.

۱۰- مسائل کنترل

یکی از همان دلایلی که ETF ها برای بسیاری از سرمایه‌گذاران جذاب هستند خودش می‌تواند به عنوان محدودیت این صنعت هم در نظر گرفته شود. سرمایه‌گذاران معمولاً در مورد سهام منفرد در شاخص پایه‌ی ETF نظری ندارند. این بدان معناست که سرمایه‌گذاری که به دلیلی مانند تعارض اخلاقی به دنبال اجتناب از یک شرکت یا صنعت خاص است، سطح کنترل یکسانی با سرمایه‌گذار متمرکز بر سهام فردی ندارد. یک سرمایه‌گذار صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله مجبور نیست برای انتخاب سهام منفردی که سبد را تشکیل می‌دهند وقت بگذارد. از سوی دیگر، سرمایه‌گذار نمی‌تواند سهام را بدون حذف سرمایه‌گذاری خود در کل ETF حذف کند.

۱۱- انتظارات عملکرد ETF

در حالی که این یک نقص به همان مفهوم برخی از موارد ذکر شده قبلی نیست، سرمایه‌گذاران باید با یک ایده‌ی دقیق از آن‌چه از عملکرد صندوق انتظار دارند، وارد سرمایه‌گذاری صندوق سرمایه‌گذاری قابل معامله شوند.

ETF ها اغلب با یک شاخص معیار مرتبط هستند، به این معنی که آن‌ها اغلب طوری طراحی می‌شوند که از این شاخص برتری نداشته باشند. سرمایه‌گذارانی که به دنبال این نوع عملکرد بهتر هستند (که البته ریسک بیشتری را نیز به همراه دارد) شاید بهتر باشد به دنبال فرصت‌های دیگری بگردند.

نتیجه

اکنون که ریسک‌های ناشی از ETF ها را می‌دانید‌، می‌توانید تصمیمات سرمایه‌گذاری بهتری بگیرید. ETF ها رشد چشم‌گیری در محبوبیت داشته‌اند و در بسیاری از موارد، این محبوبیت کاملاً شایسته‌ی آن‌ها است. اما مانند همه چیزهای خوب، ETF ها نیز معایبی دارند.

اتخاذ تصمیمات مناسب برای سرمایه‌گذاری مستلزم دانستن همه‌ی حقایق در مورد یک وسیله سرمایه‌گذاری خاص است، و ETF ها هم مستثنی نیستند. دانستن معایب آ‌ن‌ها به شما کمک می‌کند تا از دام‌های احتمالی دور شوید و اگر همه چیز خوب پیش رفت، به سمت سودهای منظم بروید.

آشنایی با صندوق پوشش ریسک یا Hedge Fund

یکی از موضوعات مهم در هر سرمایه گذاری خرد و کلانی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) آن می‌باشد. در این مقاله شما با این مفهوم آشنا خواهید شد.
فهرست این مقاله
صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به بیانی ساده، صندوق‌ های پوشش ریسک، دسته‌ای از شرکت‌های خصوصی هستند که سرمایه‌ گذاران، پول خود را در آن قرار می‌دهند تا در فرصت‌های مختلف سرمایه‌ گذاری کنند. این‌گونه شرکت‌ها دارای استراتژی‌های متفاوتی برای کسب سود هستند.
صندوق پوشش ریسک، گونه‌ای خاص از سرمایه‌گذاری نیست بلکه ساختاری در سرمایه‌ گذاری مشترک است که به‌وسیله‌ی شرکت «مدیریت مالی» یا «مشاور سرمایه‌ گذاری» تشکیل شده است و امکان حضور را به سرمایه‌ گذاران خود می‌دهد تا بتوانند در طیف وسیع‌تری سرمایه‌گذاری خود را انجام دهند.
اداره‌ی این صندوق‌ها توسط افراد باتجربه و حرفه‌ای انجام می‌شود. درحقیقت، نحوه‌ی عملکرد این شرکت‌ها به این صورت است که فرصت‌های مناسبی برای سرمایه‌گذاری پیدا می‌کنند که ریسک بالایی داشته باشد و درصورتی‌که سود داشته باشد، سودرسانی آن بسیار زیاد باشد.
این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به بررسی و تحقیقات زیادی نیاز دارد و ممکن است تا مقدار زیادی به اطلاعاتی وابسته باشند که به‌آسانی در اختیار همه قرار نمی‌گیرد. به همین دلیل است که بیان کردیم افراد حرفه‌ای در سرمایه‌گذاری، ‌چنین شرکت‌هایی را اداره می‌کنند.
معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک، صندوق‌های پوششی در بین افراد معروف است. شرکت‌های خصوصی به دوصورت «مشارکت محدود» و «مسئولیت محدود» وجود دارد. برای مشارکت در آن‌ها، تعداد اندکی سرمایه‌گذار و نهاد‌های معتبر نیاز است تا حداقل سرمایه‌ی اولیه را دارا باشند. این سرمایه عموماً سازمان‌هایی مانند صندوق بازنشستگی، شرکت‌های بیمه و اشخاص متمول هستند.
انتخاب واژه‌ی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) برای نام این شرکت دارای یک علت تاریخی است و از فرصت‌های خرید و فروش استقراضی گرفته می‌شود؛ به‌ این دلیل که اولین صندوق، به‌منظور پوشش ریسک معاملات اهرمی و مارجین در بازارهای نزولی مورداستفاده قرار می‌گیرد.
در طی زمان، انواع مفهوم پوشش ریسک گسترش پیدا کرد و بدین ترتیب در گونه‌های مختلف سرمایه‌ گذاری به کار برده شد. هم اکنون، صندوق‌های پوششی با بهره‌مندی از ابزارهای مالی و تکنیک‌های مدیریتی ریسک، در طیف گسترده‌ای از بازارها و استراتژی‌ها حضور دارند. هدف بیش‌تر استراتژی‌های سرمایه‌ گذاری، رسیدن به بازدهی بالا در شرایط بد بازار است.
مدیران پوشش سرمایه، اغلب پول خود را در سرمایه‌ای که وظیفه‌ی کنترلش را بر عهده دارند، سرمایه‌ گذاری می‌کنند و این کار باعث می‌شود مدیران و دیگر سرمایه‌ گذاران در یک راه یکسان قرار بگیرند.
ویژگی‌های مهم صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund)

صندوق‌های پوشش ریسک به دلیل گزینه‌های زیر با صندوق‌های سنتی متفاوت‌ هستند و این ویژگی‌ها به‌صورت زیر است:

فقط برای سرمایه‌گذاران واجد شرایط در دسترس قرار می‌گیرد؛

صندوق‌های پوشش ریسک فقط اجازه دارند از سرمایه‌گذاران و اشخاصی که واجد شرایط هستند، به‌شرط داشتن استانداردهای زیر پول بگیرند. به‌طور مثال، در آمریکا، داشتن یکی از شرایط نام ‌برده برای سرمایه‌گذاری ضروری است.

دارابودن درآمد ۲۰۰.۰۰۰ دلاری در طی یک سال و ضمانت‌دادن برای حفظ همین درآمد در آینده. برای اشخاص متأهل این مقدار برابر ۳۰۰.۰۰۰ دلار است.
ارزش دارایی خالص یک فرد به ‌غیر از ارزش خانه‌ی محل سکونتش باید بیش از یک میلیون دلار باشد.
مدیر اجرایی، متصدی، شریک و دیگر افراد واجد شرایط که خود به صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) وابستگی داشته باشد.

بدین ترتیب کمیسیون بورس و اوراق بهادر آمریکا سرمایه‌گذارانی را مناسب تشخیص می‌دهد که قدرت کنترل و مدیریت ریسک‌های احتمالی سرمایه‌گذاری گسترده‌تر را دارند. سرمایه‌گذاران نهادی، حدود ۶۵درصد از سرمایه‌ی صندوق پوشش را تشکیل می‌دهند.

گزینه‌های بیش‌تری نسبت به دیگر صندوق‌ها عرضه می‌کند؛

اصولاً، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به‌راحتی می‌تواند در هر چیزی مانند زمین، املاک، مستغلات، سهام، فروش استقراضی و قراردادها و ارزها سرمایه‌گذاری کند. درمقابل، صندوق‌های مشترک که Mutual Funds نام دارند، فقط به فعالیت در حوزه‌ی سهام و اوراق قرضی می‌پردازند.
ابزارهای مالی این امکان را برای مدیران فراهم می‌کنند که حتی وقتی بازار سهام در رکود است، آن‌ها بتوانند سودآوری داشته باشند؛ این افراد اغلب از اهرم‌ها استفاده می‌کنند. صندوق‌های پوشش ریسک اغلب از معاملات مارجین و وجوه استقراضی برای افزایش سود بهره می‌برند.

ساختار کارمزدی ۲درصدی؛

اغلب صندوق‌های پوشش ریسک، ضریب هزینه و کارمزد نحوه‌ی عملکرد را به‌طور هم‌زمان دریافت می‌کنند. این ساختار کارمزد به‌عنوان «دو و بیست» بیان می‌شود؛ یعنی ۲درصد کارمزد مدیریت دارایی و ۲۰درصد سودی که به دست می‌آید.
لازم به ذکر است که این شرکت‌ها به‌دلیل دریافت این ۲درصد، مورد نقد واقع می‌شوند؛ زیرا بدون توجه به کسب سود و ضرر این مبلغ را دریافت می‌کنند. فرض کنید، صندوقی که حدود ۱ میلیارد جذب سرمایه دارد، بدون انجام کاری، سالانه بیست میلیون دلار به اشکالات پوشش ریسک یا هج دست آورد.

نظارت زیادی بر روی آن‌ها وجود ندارد؛

نهادهای ناظرِ بازار سرمایه در سایر کشورها بر روی فعالیت‌های صندوق سرمایه نظارت زیادی دارند. این در حالی است که صندوق‌های پوشش ریسک هیچ‌کدام از قوانین و مقررات نظارت بر نهادهای سرمایه‌گذاری در بازار را شامل نمی‌شود و درب‌هایشان به‌طور کامل بر روی هر نوع بازرسی به‌وسیله‌ی دولت و یا هر سازمان دیگری بسته است؛ از همین رو، در خفای کامل به فعالیت‌های خود اشتغال دارند. با این ‌وجود، این اتفاق به معنی اجازه‌دادن نهادهای نظارتی به کلاهبرداری نیست. معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک در جذب اعتبار توانایی بالایی دارند و ضریب آن‌ها در جذب اعتبار از مؤسسات مالی و بانک‌ها بالا است.
این شرکت‌ها در عمل چندبرابر از سرمایه‌ی خود را به بازار وارد می‌کنند.
راهبردهای سرمایه‌ گذاری در صندوق های پوشش ریسک

بیش‌ترین تفاوت صندوق‌های پوشش ریسک با صندوق‌های سنتی، عملکرد این صندوق‌ها در نحوه‌ی سرمایه‌گذاری می‌باشد.
ازجمله مهم‌ترین راهبردهای صندوق سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوششی به‌صورت زیر است:

فروش استقراضی: فروش استقراضی به‌معنی فروش سهامی است که در مالکیت صندوق نیست. در این روش، صندوق با حدس قیمت در آینده، سهامی را که مال فرد دیگری است، قرض می‌گیرد؛ سپس از طریق معامله‌ای در بازار، از نوسان قیمت‌ها استفاده می‌کند.
استفاده از آربیتراژ: بهره‌بردن از اختلاف قیمت در بازارهای متنوع است.
استفاده از ابزارهای مالی مشتقه مانند قراردادهای آتی و اختیار معامله.
سرمایه‌گذاری در اوراق بهاداری که کم‌تر از حد معمول ارزش داشته باشند و یا مطلوبیت نداشته باشند.
سعی برای استفاده از مزیت‌های شکاف بین قیمت کنونی بازار و قیمت واقعی سهام.
سرمایه‌گذاری در بازارهای تازه شکل‌گرفته: سرمایه‌گذاری روی سهام یا وام با ارزهای مستعد تورم و بازارهای نوسانی.

معایب و خطرات صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به‌دلیل مواردی که در بالا ذکر شده است، یعنی سرمایه‌گذاری در کارهای مختلف و نبود مقررات محدودکننده، سرمایه‌گذاری در صندوق‌های پوشش ریسک با کسب سود زیادتری همراه است. لازم است بدانید که این گسترده بودن همواره می‌تواند خطرات زیادی را نیز به همراه داشته باشد.
بعضی از معروف‌ترین نمونه‌های شکست‌ اقتصادی، در رابطه ‌با صندوق‌های پوشش ریسک است. با این ‌وجود، این منعطف‌بودن صندوق‌های پوشش ریسک موجب شده است تا برخی از مدیران مالی سودهای بلندمدت زیادی را به دست آورند.
یادآوری این نکته لازم است که «پوشش ریسک» تلاشی برای کم‌کردن ریسک است ولی امروزه هدف بیش‌تر صندوق‌های پوششی، به حداکثر رساندن صندوق‌های پوششی و سود به ‌دست ‌آمده از سرمایه‌گذاری است؛ بنابراین، فکر اینکه کاربرد این شرکت‌ها فقط پوشش ریسک است، درست نیست.
درحقیقت، مدیران صندوق‌های پوششی، سرمایه‌گذاری‌های پرخطری را انجام می‌دهند که نسبت به دیگر سرمایه‌گذاری‌ها ریسک بالاتری دارد. به‌طور دقیق، همین ریسک است که سرمایه‌گذاران اشکالات پوشش ریسک یا هج زیادی را با فکر «ریسک بیش‌تر باعث سود بیش‌تر می‌شود» به سمت این شرکت‌ها جذب می‌کند.
بعضی از خطراتی که صندوق ریسک می‌تواند به همراه داشته باشد، عبارتند از:
۱- اثر اهرم: جدا از پولی که سرمایه‌گذاران در صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری می‌کنند، این صندوق‌ها پول‌ها را از بانک‌ها و دیگر نهادهای مالی قرض می‌کنند. برای مثال، مطابق با مقررات آمریکا صندوق‌های پوشش ریسک می‌توانند در مقابل هر یک دلاری که به‌عنوان سرمایه جذب می‌کنند، حدود نُه دلار را از بانک‌ها و نهادهای دیگر مالی قرض نمایند.
با وجود این شرایط، یک زیان ۱۰درصدی می‌تواند به قیمت ازدست‌دادن کل سرمایه در صندوق منجر شود. به‌کاربردن اهرم و پول استقراضی می‌تواند خسارت کوچک را به یک ضرر بزرگ تبدیل نماید.
۲- استقبال از دارایی ریسک‌پذیر: این صندوق ها به‌طور ذاتی در پی سرمایه‌گذاری پر ریسک‌تر و با بازده حداکثری هستند.
۳- غیرشفاف بودن: استراتژی معاملات، متنوع‌سازی سبد دارایی یا پورتفولیو و سایر تصمیم‌های صندوق به‌صورت واضح برای سرمایه‌گذاران بیان نمی‌شود.
۴- کمبود نظارت: ایجاد و انجام فعالیت‌های صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به داشتن نظارت بر روی امور مالی آن نیست؛ درنتیجه، اغلب آن‌ها دارای ریسک ساختاری پنهان هستند.
صندوق پوشش ریسک در رمز ارز چیست؟

افزایش روند صعودی بیت‌کوین و سایر رمزارزها در سال‌های گذشته، درنظر سرمایه‌گذاران قانونی و موجّه جلوه کرده و آن‌ها را به‌سوی خود جذب کرده است. ولی همان‌طور که می‌دانید، سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال همواره با ریسک همراه است؛ زیرا تنها یک دهه از عرضه‌ی این مفهوم و واردشدن این نوع ارز به جهان می‌گذرد و مانند ارزهای فیات به‌وسیله‌ی دولت پشتیبانی نمی‌شود.
این بدان معنی نیست که سرمایه‌گذاری در رمز ارز باعث خسارت می‌شود و هیچ سودی به شما نمی‌رساند. بسیاری از اشخاص با سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال و انتخاب استراتژی‌های صحیح خرید و فروش، سود خوبی به دست می‌آورند. این چیزی است که سرمایه‌گذاران صندوق‌های پوشش ریسک را جذب می‌کند.
صندوق‌های بزرگ، عملکرد بیت‌کوین که نسبت به طلا و ارزهای فیات حجم سرمایه‌ی کمی دارد، دیده و علاوه ‌بر آن از علاقه و تقاضای مردم به سرمایه‌گذاری آگاهی دارند.
این‌گونه از صندوق‌ها با دودیدگاه کاملاً متضاد، نگرانی و قدردانی، به جامعه‌ی رمز ارز می‌نگرند؛ زیرا ارزهای دیجیتال هم می‌توانند رقیبی برای صندوق‌ها به‌ حساب بیایند و هم موقعیتی مناسب برای به‌دست‌آوردن سود بالا برای این صندوق‌ها باشند.
صندوق‌های پوششی در ارزهای دیجیتال مانند یک صندوق پوشش ریسک معمولی عمل می‌کنند که یک پورتفوی شامل رمز ارز را کنترل می‌کنند. هم اکنون دو نوع صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز موجود است که به شرح ذیل است:
۱- صندوق‌هایی که به‌طور انحصاری رمز ارز را کنترل می‌کنند.
۲- صندوق‌هایی که در سبد دارایی‌شان علاوه بر مال‌های دیگر، رمز ارز را نیز شامل می‌شوند.
در هر دوحالت بالا، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز به‌دنبال یک فرصت مناسب برای زیادکردن سود است؛ بنابراین، آن‌ها در ICO یا ارزهای دییجیتال سرمایه‌گذاری می‌کنند و در وقت مناسب خرید و فروش را انجام می‌دهند.
همان‌طور که قبل‌تر نیز گفته شد، این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به‌وسیله‌ی سرمایه‌گذاران متخصص و ماهر، کنترل، تعادل بخشی و تجزیه می‌شوند. درحقیقت، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) یک فرصت بُردبُرد را برای سرمایه‌گذار و متخصصان به وجود می‌آورد.
ایده‌ی میلیونرشدن در مدت زمانی کوتاه برای اولین‌بار در سال ۲۰۱۷ رخ داد و این وضعیت به‌دلیل انفجار قیمت ارزهای دیجیتال در این سال بود.
این رویداد رشد تعداد زیادی از صندوق‌های پوشش ریسک رمز ارز را توجیه می‌کند. از معروف‌ترین شرکت‌های سرمایه‌گذاری و صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز، می‌توان به پانترا کپیتال، کوین کپیتال، بلک مون و بیت اسپرد اشاره کرد.
لازم به ذکر است که رمز ارز، ارزی نوسانی و خطرپذیر است. با سرمایه‌گذاری در این صندوق پوششی، شما ریسک خود را دوبل می‌کنید؛ زیرا همانطور که قبل‌تر نیز بیان شد، ریسک صندوق‌های پوشش بالا است و از نظر برخی‌ها حتی به قمار شباهت دارد. هنگامی که قصد سرمایه‌گذاری در صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز را دارید، ابتدا باید تحقیقات لازم را در ارتباط با اعتبار صندوق و مدیرهای آن انجام دهید. این نکته را از یاد نبرید که آینده‌ی مالی شما به توانایی و علم این اشخاص در بازار مالی وابسته است.
سؤالات متداول
۱- منظور از اشخاص خاص در صندوق‌ های پوشش ریسک چیست؟
منظور از افراد خاص، سرمایه‌گذارانی هستند که قصد سرمایه‌گذاری بالایی را در صندوق‌ها دارند.
۲- سرمایه‌ی لازم برای سبدگردانی به چه میزان است؟
سرمایه‌ی لازم حدود پنج میلیارد است. البته، این رقم در شرایط زمانی متفاوت تغییر می‌کند ولی به‌دلیل وجود هزینه‌های عملیاتی، پذیرش سرمایه‌های کم‌تر از این هزینه برای شرکت‌ها به‌صرفه نیست.
۳- صندوق‌های پوشش ریسک چه زمانی شروع به فعالیت کردند؟
زمان دقیق این فعالیت‌ها در دهه‌ی ۱۹۵۰ است. بازارهای مالی جهانی در آن سال برای هدف پوشش ریسک در بازارهای نزولی اقدام به سرمایه‌گذاری کردند.
۴- هزینه‌ی سرمایه‌گذاری در صندوق‌ها به چه میزان است؟
هزینه‌های هر صندوق به دوقسمت تقسیم‌بندی می‌شود. قسمتی از محل دارایی‌های آن پرداخت شده و قسمتی دیگر به‌وسیله‌ی شخص سرمایه‌گذار برای دیدن نامه‌ی موردنظر پرداخت می‌شود.
۵- چه مدت پس از ثبت درخواست ابطال می‌توان وجه موردنظر را دریافت نمود؟
این کار اغلب بین ۲ تا ۷ روز زمان نیاز دارد.
سخن پایانی
بر اساس همه‌ی توضیحات بیان شده، صندوق پوششی نوعی صندوق سرمایه‌گذاری است که سرمایه‌گذاران بزرگ و دارای شرایط، پول خود را در آن قرار می‌دهند که در گونه‌های دارایی‌ و بازارهای مالی سرمایه‌گذاری می‌شود. تفاوت صندوق پوششی با صندوق سرمایه‌گذاری سنتی در برخی از جزئیات مانند شرایط سرمایه‌گذاری، راهبردها و همچنین ریسک‌های آن است.

توجه: با وجود اینکه دو صرافی کوینکس و کوکوین هر دو فعلا بدون نیاز به تغییر IP فعالیت می‌کنند اما بهتر است برای امنیت بیشتر از IP ثابت خارج از ایران استفاده کنید.
برای ورود به صرافی کوینکس حتما باید با IP خارج از ایران وارد شوید.

هج کردن در بازارهای مالی

هجینگ یا هج کردن Hedge مفهوم وسیعی است که در معنای کلی به پوشش ریسک اشاره دارد. هج کردن (hedging) به معنی خرید یک دارایی برای کاهش خطر ضرر از دارایی‌های دیگر می‌باشد. هجینگ در امور مالی یک استراتژی مدیریت ریسک است که با کاهش و از بین بردن ریسک عدم قطعیت‌ها سروکار دارد. این اشکالات پوشش ریسک یا هج استراتژی کمک می‌کند تا ضررهایی که ممکن است به دلیل نوسانات ناشناخته قیمت سرمایه گذاری ایجاد شود، پوشش داده شود.

هجینگ تا حدی شبیه به گرفتن بیمه نامه است. یک معامله ریسک به ریوارد یا همان سود به ضرر ذاتی در هج کردن وجود دارد. همانطور که ریسک را به طور بالقوه کاهش می دهد، در عین حال سود های احتمالی را نیز از بین می برد. یعنی به زبان اشکالات پوشش ریسک یا هج ساده می توان گفت که هجینگ رایگان نیست.

رایج ترین راه هجینگ در دنیای سرمایه گذاری از طریق مشتقات است. مشتقات اوراق بهاداری هستند که با مکاتبات یک یا چند دارایی اساسی حرکت می کنند. اوراق مشتقه شامل گزینه ها، مبادله ها و قرارداد های آتی هستند. دارایی های اساسی می توانند سهام ، اوراق قرضه، کالاها، ارزه ، شاخص ها یا نرخ بهره باشند. از آنجا که رابطه بین این دو کم و بیش به طور واضح مشخص است ، مشتقات می توانند در برابر دارایی های اساسی آن ها ، هجینگ های موثری باشند. استفاده از اوراق مشتقه برای تنظیم استراتژی معاملاتی امکان پذیر است که در آن ضرر یک سرمایه گذاری کاهش یابد یا با سود یک اوراق مشتقه قابل مقایسه جبران شود.

اثربخشی یک هجینگ اوراق مشتقه با توجه به دلتا بیان می شود ، که گاهی اوقات “hedge ratio” نامیده می شود. دلتا مبلغی است که قیمت اوراق مشتقه به ازای هر حرکت ۱ دلار در قیمت دارایی اساسی حرکت می کند.

خوشبختانه انواع گزينه ها و قرارداد هاي آتی به سرمايه گذاران اجازه مي دهد تا در مقابل هر سرمايه گذاري از جمله سرمايه گذاري سهام ، نرخ بهره ، ارز ، کامودیتی ها و غيره هجینگ کنند.

این سازوکار یک روش استاندارد است که سرمایه گذاران در بورس اوراق بهادار از آن استفاده می‌کنند تا از سرمایه‌های خود در برابر ضرر و زیان محافظت کنند. این استراتژی در زمینه‌های زیر نیز انجام می‌شود:

کالاها: شامل محصولات کشاورزی، محصولات انرژی، فلزات و غیره است. خطر مرتبط با این موارد به عنوان ریسک کالا شناخته می‌شود.

اوراق بهادار: شامل سرمایه‌گذاری در سهام، شاخص و غیره است. خطرات مرتبط با این موارد به عنوان ریسک حقوق صاحبان سهام یا ریسک اوراق بهادار شناخته می‌شوند.

هجینگ به طور کلی به سه نوع تقسیم می‌شود که به سرمایه‌گذاران کمک می‌کند تا با معامله بر روی کالاها، ارزها یا اوراق بهادار مختلف سود کسب کنند. این سه دسته عبارتند از:

قرارداد فوروارد: این قرارداد توافق نامه‌ای غیر استاندارد برای خرید یا فروش دارایی‌های اساسی با قیمت تعیین شده در تاریخ توافق شده توسط دو طرف مستقل درگیر است. قرارداد فوروارد شامل قراردادهای مختلفی مانند قراردادهای مبادله‌ای برای ارزها، کالاها و غیره است.

قرارداد فیوچرز: یک قرارداد استاندارد برای خرید یا فروش دارایی‌های اساسی با قیمت تعیین شده در تاریخ خاص و مقدار استاندارد توافق شده توسط دو طرف مستقل درگیر است. قرارداد آتی شامل قراردادهای مختلف مانند کالاها، قراردادهای آینده ارزها و غیره است.

بازارهای پول: یکی از اجزای اصلی بازارهای مالی است که در آن وام‌های کوتاه مدت، استقراض، خرید و فروش با سررسید یک سال یا کمتر انجام می‌شود. این موضوع شامل اشکال مختلفی از فعالیت‌های مالی ارزها، عملیات بازار پول برای بهره، فراخوان سهام است که در آن‌ها وام‌های کوتاه مدت، استقراض، فروش و وام با سررسید یک سال یا بیشتر اتفاق می‌افتد.

مزایا و معایب بازار فارکس چیست؟

معاملات فارکس که اغلب به عنوان راهی جذاب برای درآمدزایی تلقی می شود، بسیار چالش برانگیز است. بازار فارکس به دلیل نقدینگی بالا ، برنامه معاملاتی 24 ساعته، در دسترس بودن و بسیاری از مزیت های دیگر به یک حرفه ی رایج برای بسیاری از سرمایه گذاران تبدیل شده است. فارکس، علاوه بر مزیت هایی که دارد، دارای معایبی نیز هست که در این مقاله شما را با مزایا و معایب بازار فارکس آشنا خواهیم کرد. با زندتریدرز همراه شوید.

آشنایی با مزایا و معایب بازار فارکس

بازار فارکس بزرگ ترین بازار مالی جهان است که سرمایه گذاران از سراسر جهان در معاملات آن شرکت می کنند و از طریق تریدینگ در فارکس به سود می رسند. تجارت آنلاین فارکس دارای مزایا و معایبی می باشد. برخی از این مزایا و معایب بازار فارکس به شرح زیر است:

مزیت های بازار فارکس

مزیت های بازار فارکس شامل موارد زیر می باشد.

کم هزینه

معاملات فارکس هزینه های بسیار پایینی دارد. کارمزدها و کمیسیون ها در فارکس کم است و هیچ گونه هزینه ی دیگری در شرایط واقعی در این بازار وجود ندارد زیرا اکثر معامله گران فارکس از اختلاف بین نرخ ارز فارکس، پول و سود دریافت می کنند.

بنابراین، در بازار فارکس لازم نیست نگران هزینه های متعدد دلالی و حذف سربار باشید. هزینه کم کمسیون در معاملات بازار فارکس یکی از مزایای بازار فارکس است.

دسترسی 24 ساعته در 7 روز هفته

بازار فارکس یکی از بازترین بازارها برای معامله گران شخصی است. معامله گران طی یک تا دو روز یک پروفایل یا اکانت در بازار فارکس ایجاد می کنند و معامله خود را با 50 پوند آغاز می کنند. تجارت در اکثر شرکت های کارگزاری می تواند به صورت آنلاین انجام شود و معامله گران از طریق شبکه های مبادله دیجیتال به تقاضای واقعی بازار ، گزارش ها ، نقشه های قیمت ، منابع و تکنیک ها دسترسی دارند. خدمات پشتیبانی فارکس 24 ساعته و در هر روز در هفته برای تریدرها ارائه می شود.

فارکس برای سبک های مختلف معاملاتی مناسب است

بازارهای فارکس در تمام طول روز کار می کنند و این امر مبادله را برای سرمایه گذاران آسان کرده است و برای برخی از معامله گران که به دنبال سود در کوتاه مدت هستند، بسیار مطلوب است ، زیرا ترجیح می دهند در دوره های کوتاه (مثلاً چند دقیقه تا چند ساعت) موقعیت خود را حفظ کنند.

به عنوان مثال ، ساعات روز استرالیا ، ساعات شبانه در سواحل شرقی ایالات متحده است. یک نمایندگی مستقر در ایالات متحده ممکن است در طول ساعات عادی کار ایالات متحده، AUD مبادله کند ، زیرا پیشرفت کمی در آن پیش بینی می شود و نرخ ها برای AUD در این ساعات کاری عادی ثابت است.

این معامله گران از تاکتیک های تجاری حجم بالا و کم سود پیروی می کنند ، زیرا به دلیل کمبود توسعه واقعی بازار فارکس ، حاشیه سود ندارند. در عوض ، آن ها به دنبال کسب درآمد در یک دوره نسبتاً ثابت با نوسان کم هستند تا بتوانند خریدهای با حجم بالا را پوشش دهند. به این ترتیب معامله با فارکس برای آن ها بسیار خوشایند است.

افزایش نقدینگی

بازار فارکس بیشترین تعداد سرمایه اشکالات پوشش ریسک یا هج گذاران مالی را در مقایسه با سایر حوزه های مالی جهان دارد که بالاترین میزان نقدینگی را ارائه می دهد. این امر خطر سوءاستفاده از بازار و نابرابری قیمت را کاهش می دهد و به ایجاد نرخ های رقابتی تر کمک می کند.

بنابراین نیازی به نگرانی در مورد نوسانات شدید قیمت در ساعات شروع و بسته شدن و یا راکد بودن سطوح قیمت در ساعات صبح، که از ویژگی های بازارهای مالی است ، نیست و تا زمانی که تحولات بزرگ پیش بینی نشده باشد، می توان الگوهای مشابه بازار را پیش بینی کرد.

فارکس یک بازار غیر متمرکز

فارکس به عنوان یک بازار فعال در سراسر جهان، به هیچ سایت یا حوزه قضایی واحد تجاری وابسته نیست. چنین اقتصاد غیر متمرکزی به جلوگیری از شوک های غیر منتظره در بازار کمک می کند. این ویژگی نیز به پایین نگه داشتن نرخ ها کمک می کند.

امکان سرمایه گذاری اولیه با سرمایه کم

با توجه به اسپردهای محدود که با عنوان پیپ در بازار فارکس شناخته می شود، به راحتی می توان معاملات فارکس را با سطح کمی از سرمایه ارزی آغاز کرد.

نوسانات و گزینه های مختلف ارز

در بازار فارکس، ارزهای اصلی دارای نوسانات قیمت بالایی هستند. اگر معاملات به صورت استراتژیک در موقعیت مناسب قرار گیرند ، نوسانات زیاد قیمت، به ایجاد سود قابل توجهی کمک می کند.

28 جفت ارز اصلی و هشت ارز اصلی در بازار فارکس وجود دارد. استانداردهای انتخاب جفت ارز ممکن است زمان بندی آسانی داشته باشد ، یا دارای دوره های بی ثباتی یا الگوهای اقتصادی باشد. در این شرایط معامله گران فارکس که به این گونه نوسان ها علاقه مند هستند می توانند به راحتی از یک جفت ارز به جفت دیگر شیفت پیدا کنند.

فروش آسان در کوتاه مدت

فروش کوتاه مدت در بازارهای خاص می تواند با ریسک بالایی همراه باشد. اما در معاملات فارکس ، فروش ارز در کوتاه مدت بسیار آسان است. ارزها در فارکس به صورت جفت خرید و مبادله می شوند ؛ به این معنی که هر زمان که معامله گر ارز خریداری می کند ، ارز دیگری را می فروشد. فروش آسان در کوتاه مدت از جمله مزایای بازار فارکس می باشد.

اتوماسیون کامل سیستم فارکس

معاملات فارکس به طور کامل با تکنیک های تجارت الکترونیکی سازگار هستند. با انجام برخی تحقیقات ، معامله گران فارکس می توانند معاملات خودکار ، ورود سیستم ، توقف ضرر و محدود کردن قیمت های پیش از معاملات را انجام دهند. یا حتی به سیستم دستور دهند که در نوسانات قیمت در شرایط اقتصادی دیگر، معامله کنند. این یکی دیگر از مزایای بازار فارکس می باشد.

یک معامله گر، با استفاده از یک رویکرد اتوماتیک که به خوبی طراحی شده است می تواند از مزایای نوسانات روزمره در بازار فارکس، بدون هدر دادن ظرفیت های جسمی و روحی خود با آگاهی از آخرین تغییرات بازار به بهترین نحو ممکن معاملات خود را انجام دهد.

تا این بخش از مقاله ی” مزایا و معایب فارکس ” شما را با مزیت های بازار فارکس آشنا کردیم. لطفا در ادامه مقاله نیز تا انتها با ما همراه باشید تا با معایب بازار مالی فارکس نیز آشنا شوید.

معایب بازار فارکس

با وجودی که بازار فارکس از مزایای زیادی برخوردار است، اما هنوز معایبی نیز دارد که در ادامه به ذکر معایب آن پرداخته ایم.

عدم شفافیت در بازار فارکس

به دلیل وجود واسطه گری یا بروکرها در بازار فارکس، این بازار کاملا شفاف نمی باشد. به این دلیل که با وجود کارگزار، یک معامله گر ممکن است قدرت کافی برای نحوه ی انجام و سفارش مبادله را نداشته باشد، یا از بهترین پیشنهاد اطلاع کافی نداشته باشد ، یا حتی ممکن است دیدگاه های محدودی در مورد قیمت های پیشنهادی داشته باشد که فقط توسط کارگزار منتخب او ارائه می شود.

شاخص های پیچیده نوسان قیمت

نوسانات قیمت در فارکس تحت تأثیر چندین عامل ، به ویژه عوامل سیاسی یا اقتصادی جهان قرار دارد ، که به طبع آن، تفسیر داده ها و نتیجه گیری دقیق در مورد معاملات ممکن است دشوار باشد.

افزایش ریسک ، افزایش اهرم یا لوریج

سرمایه گذاری در فارکس با اهرم بالا امکان پذیر است و این می تواند منجر به انجام معاملاتی شود که ممکن است به سود یا زیان برسد. بازارهای فارکس اهرم 50: 1 را مجاز می دانند. اگر چه معامله گر می تواند از اهرم سود ببرد ، اما با ریسک بالایی نیز همراه است و حتی گاهی معاملات فارکس به سرعت می تواند به یک فاجعه زیان آور تبدیل شود؛ مگر اینکه کسی درک خوبی از اهرم ، سیستم تخصیص سرمایه موثر و مدیریت احساسات عمیق داشته باشد. از جمله معایب بازار فارکس مربوط به مسئله لوریج است.

فرایند خودآموزی

در بازار بورس ، یک سرمایه گذار می تواند از مشاوران مالی ، تحلیلگران تجاری و مدیران مشارکت راهنمایی حرفه ای بگیرد. اما در بازار فارکس معامله گران باید خودشان سخت کوشانه به دنبال کسب دانش و مهارت های تجارت در بازار فارکس باشند؛ در بسیاری از مواقع اکثر مبتدیان در طی مراحل اولیه تریدینگ در فارکس، بازار را ترک می کنند که بیشتر به دلیل ضرر و زیان ناشی از عدم تخصص کافی در معاملات فارکس و انجام معاملات نامناسب است. این یکی از معایب بازار فارکس می باشد.

حال که با مزایا و معایب بازار فارکس آشنا شدید، می توانید با کسب مهارت های لازم، موضع خود را به درستی برای انجام معاملات موفق در این بازار بزرگ جهانی مشخص کنید و احتمال ضرر و زیان را به حداقل برسانید.

کلام پایانی در مورد مزایا و معایب بازار فارکس

بازار فارکس یک بازار معاملاتی باز ، همه کاره و با قابلیت سودآوری بالقوه در یک وضعیت گسترده با قابلیت نفدینگی بالا است. در این مقاله شما را با مزایا و معایب بازار فارکس آشنا کردیم. شما می توانید با در نظر گرفتن برخی از چالش های ذاتی معاملات فارکس ، که بیشتر آن ها در سایر شیوه های معاملاتی مشهود است، فرصت های کافی را برای انجام معاملات سودمند به دست آورید.

آزمایش عملکرد کلیه؛ راهنمای خواندن برگه آزمایش و تحلیل نتیجه آن

شما دو کلیه در دو طرف ستون فقرات خود دارید که تقریبا به اندازه مشت انسان است. آن‌ها در پشت قفسه‌ سینه شما قرار گرفته‌ اند. کلیه ها نقش حیاتی در حفظ سلامت فرد ایفا می‌ کنند. یکی از مهم‌ ترین کارهای کلیه، فیلتر کردن مواد زائد موجود در خون و بیرون کردن آن‌ ها از بدن به عنوان ادرار است. کلیه ها همچنین به کنترل سطح آب و مواد معدنی ضروری مختلف در بدن کمک می‌ کنند. علاوه بر این، کلیه ها نقش حیاتی و بسیار مهمی در فرایند تولید مواد زیر در بدن دارند:

• ویتامین D
• گلبول‌های قرمز خون
• هورمون هایی که فشار خون را تنظیم می‌ کنند

اگر کلیه‌ ها به درستی کار نکند، مواد زائد می‌ توانند در خون و مایعات بدن جمع شوند و به سطوح خطرناکی برسند که باعث آسیب به بدن یا حتی ایجاد شرایطی شود که حیات فرد را تهدید می کنند. شرایط و بیماری‌ های مختلفی می‌ تواند منجر به آسیب به کلیه‌ ها شوند. شایع‌ ترین علت بیماری‌ های کلیوی دیابت و فشار خون هستند.

مشاوره با متخصصان
نفرولوژی دکترِتو

چگونه بفهمیم کلیه بد کار می‌کند؟

بیماری کلیوی اولیه، معمولا علایم یا نشانه‌ خاصی ندارند. و در بسیاری از موارد تا زمان وخیم شدن وضعیت کلیه، علائمی در فرد مشاهده نمی شود. تست تنها راه کشف بیماری های کلیوی، انجام آزمایش های عملکرد کلیه است. اگر شما ریسک فاکتور خاصی مانند سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری های کلیوی، دیابت، فشار خون بالا، بیماری های قلبی داشته باشید، مهم است که در انجام تست های روتین بررسی عملکرد کلیه دقت بیشتری داشته باشید. برای تشخیص، دستور انجام آزمایش و بررسی نتیجه ی آزمایش عملکرد کلیه، به متخصص کلیه، مجاری ادراری و تناسلی یا اورولوژیست مراجعه کنید.

آزمایش بررسی عملکرد کلیه به عنوان یک آزمایش تشخیصی؛ از مهم ترین آزمایش هاست که باید در زمان مناسب انجام شود. در مقاله “لیست آزمایش های لازم برای چکاپ کامل بدن“ می توانید راهنمایی کامل از چکاپ های لازم برای سلامت را مطالعه کنید.

برای تشخیص، دستور انجام آزمایش و بررسی نتیجه ی آزمایش عملکرد کلیه، به متخصص کلیه و مجاری ادراری یا اورلوژیست مراجعه کنید.

کلیه

آزمایش های عملکرد کلیه چه چیزهایی را بررسی می کند؟

پنل کلیه، پنل رنال یا تست های بررسی عملکرد کلیه، گروهی از آزمایش‌ هایی است که برای ارزیابی عملکرد کلیه انجام می شوند. این آزمایش‌ ها سطوح مواد مختلف از جمله مواد معدنی مختلف، الکترولیت، پروتئین‌ها و گلوکز (قند) را در خون، برای تعیین سلامت فعلی کلیه‌ ها اندازه‌ گیری می‌ کنند. تست های پنل کلیه تست های ساده ای هستند که نمونه ای از خون یا ادرار را برای اطمینان از عملکرد صحیح کلیه، بررسی می کنند.

تست هایی که در قالب پنل کلیه قرار می گیرند، ممکن است از آزمایشگاهی به آزمایشگاه دیگر کمی متفاوت باشند. این آزمایشات سطوح مواد مختلف از جمله مواد معدنی (فسفر، کلسیم)، مواد دفعی کلیه (اوره،‌ کراتینین)، الکترولیت ها (سدیم،‌ پتاسیم، کلرید، بی کربنات)، پروتئین (آلبومین) و گلوکز (قند) را در خون اندازه گیری می کند تا سلامت فعلی کلیه ها تعیین شود.

بررسی ادرار ۲۴ ساعته ، آنالیز ادرار،‌ کشت ادرار، بررسی میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR) نیز یکی دیگر از قسمت های بررسی عملکرد کلیه است.

نکته ی مهم:

در صورت وجود نتایج غیرطبیعی در آزمایشات اولیه ممکن است آزمایشات اضافی مانند تصویربرداری از کلیه یا بیوپسی کلیه نیز انجام شود.

در آزمایش عملکرد کلیه، سطوح مواد معدنی (فسفر، کلسیم)، مواد دفعی کلیه (اوره،‌ کراتینین)، الکترولیت ها (سدیم،‌ پتاسیم، کلرید، بی کربنات)، پروتئین (آلبومین) و گلوکز (قند) در خون و با آنالیز ادرار،‌ کشت ادرار، بررسی میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR)؛ عملکرد کلیه بررسی می شود.

چه کسی باید آزمایش عملکرد کلیه بدهد؟

عواملی مانند فشار خون بالا، دیابت، بیماری‌های قلبی عروقی، چاقی، کلسترول بالا، یا سابقه خانوادگی بیماری کلیوی، احتمال اختلال کلیه را در فرد افزایش می دهد. اگر فردی این عوامل خطر یا همان ریسک فاکتورهای را داشته باشد، پزشک آزمایش های بررسی عملکرد کلیه را برای او درخواست می دهد.

همچنین اگر فردی علائم و نشانه های بیماری ها و اختلالات کلیه را داشته باشد، آزمایش عملکرد کلیه برای او درخواست می شود. در بسیاری موارد بیماری های کلیه علائم و نشانه های خاصی ندارد و زمانی فرد دچار علائم می شود که کلیه در خطر جدی است. بسیار از موارد بیماری های کلیه در یک آزمایش روتین چکاپ خون و ادرار مشخص می شوند.